Waarom de een om kan gaan met een vreselijke manager, en de ander niet

Tot voor kort begreep ik niet hoe zo iemand zoveel jaren in dezelfde baan kan zitten zonder gek te worden. Vroeg of laat loop ik altijd wel tegen iets aan. Zo zat ik eens bij een strategiepresentatie van een gloednieuwe manager waarvan mijn collega’s en ik vermoedden dat hij zijn diploma bij een pakje boter had gekregen.

Na de bijeenkomst was ik nog heel wat tijd kwijt om mijn onderkaak van de grond te rapen. Paniek maakte me van me meester: ik kan hier, met hem, geen dag langer werken. De bedrijfsdino echter dronk rustig de laatste slok lauwe koffie uit zijn mok en stiefelde neuriënd weer naar zijn werkplek. Duwde zachtjes op het knikkende hoofdje van het kunststof hondje op zijn bureau en ging verder met de orde van de dag.

Waarom werd ik gillend gek en de dino niet? Laatst deelde een dino haar geheim. ‘Ach’, zei zij, ‘na elke manager komt wel weer een andere’. Ik tuinde blijkbaar in wat psycholoog en nobelprijswinnaar Daniel Kahneman ‘narrow framing’ noemt. Ik bekijk het probleem in een smal kader. Focus al mijn aandacht op het nu en die ene manager. Verbreed je je denkkaders en kijk je naar je carrière als een geheel, dan zie je een bonte optocht van allerlei soorten collega’s en leidinggevenden, taken en kansen. Moet je een prima baan met mooie uitdagingen overboord gooien, alleen maar omdat je nu tegen een vervelend type aanloopt?